تو کی هستی؟

[shadow.world]

تو کی هستی؟ ما انسانها در زندگی نقش های بسیاری داریم: مادر پدر ، همسر، فرزند، دوست ، همکار، برادر خواهر، فامیل دور و نزدیک و حالا شخصیت های دنیای مجازی..... واقعا آیا میدونی خود واقعی تو کدومه؟ اون که سر کار هستی ؟ اون که پیش پدر مادرت هستی؟ اون که پیش همسر یا دوست هستی یا اونکه تو تنهایی هستی و یا اون که تو دنیای مجازی هستی؟ به کدام نقش خودت احساس نزدیکتری داری؟؟

[mohandes.davoudi]

یک تنهای وحشی که به موقعش خیلی ها را زخمی میکنم

[shadow.world]

نوشته اصلي بوسيله mohandes.davoudi یک تنهای وحشی که به موقعش خیلی ها را زخمی میکنم

همه ما یه جورایی در درون خودمون یک زخمی وحشی داریم من خیلی دلم میخواد ببینم این کودک درون کجا قایم شده نمی تونم پیداش کنم

[abdolhossein]

چقدر سوالتون خوب و مفید و عمیق بود!

حقیقتش من بیشتر خود مجاریم هستم!

یعنی توی این چند سال از زمان ورود به دانشگاه زیاد نوشتم و 90 نوشته هام هم توی دنیای مجازی منتشر شده. نیمی از مطالعاتم هم از روی منابع موجود در نت بوده. اکثر نقدهایی که روی خودم و شخصتم کردم و اکثر اصلاحاتی که رو خودم انجام شده هم ناشی از بازخورد فضای مجازی بوده. با آدم های زیادی در این چند سال در فضای مجازی هم کلام بودم اما مطمئنم بیشترین کمک و خدمت رو کسایی بهم کردند که جدی تر به نقد من و حرفام فکر کردند و مثلا اگه تندروی می کردم و تند بهم جواب می دادند، هر چند اون موقع ناراحت شدم اما باز بیشتر از اون کسایی که باهام گپ می زدن و صرفا یه اسپمی رد و بدل می کردن و باهام رفیق بودن، به رشد شخصیتم کمک کردند.

راستس توی دنیای واقعی اکثر آدم هایی که بهشون برخورد می کنیم سطحی هستند و زیاد نمی شه روی نقد شون حساب باز کرد و معمولا هم حرف مهمی واسه گفتن ندارند، اما میشه توی فضاهای خاصی از دنیای مجازی آدم های دقدقه مندی رو پیدا کرد و جدی تر به خودمون و نقد شدن فکر کرد. به یاد گرفتن. به تعامل.

[shadow.world]

نوشته اصلي بوسيله abdolhossein چقدر سوالتون خوب و مفید و عمیق بود! حقیقتش من بیشتر خود مجاریم هستم! یعنی توی این چند سال از زمان ورود به دانشگاه زیاد نوشتم و 90 نوشته هام هم توی دنیای مجازی منتشر شده. نیمی از مطالعاتم هم از روی منابع موجود در نت بوده. اکثر نقدهایی که روی خودم و شخصتم کردم و اکثر اصلاحاتی که رو خودم انجام شده هم ناشی از بازخورد فضای مجازی بوده. با آدم های زیادی در این چند سال در فضای مجازی هم کلام بودم اما مطمئنم بیشترین کمک و خدمت رو کسایی بهم کردند که جدی تر به نقد من و حرفام فکر کردند و مثلا اگه تندروی می کردم و تند بهم جواب می دادند، هر چند اون موقع ناراحت شدم اما باز بیشتر از اون کسایی که باهام گپ می زدن و صرفا یه اسپمی رد و بدل می کردن و باهام رفیق بودن، به رشد شخصیتم کمک کردند. راستس توی دنیای واقعی اکثر آدم هایی که بهشون برخورد می کنیم سطحی هستند و زیاد نمی شه روی نقد شون حساب باز کرد و معمولا هم حرف مهمی واسه گفتن ندارند، اما میشه توی فضاهای خاصی از دنیای مجازی آدم های دقدقه مندی رو پیدا کرد و جدی تر به خودمون و نقد شدن فکر کرد. به یاد گرفتن. به تعامل.

مرسی دوست عزیز لطف داری ممنون که به منظور اصلی تاپیک پی بردین راستش من خودم هم موندم کدوم یکی از جنبه های شخصیتم خود واقعی منه مثلا عصبانیت و خشونتی که حین برخورد با یه آدم نادان و یا رانندگی بروز میکنه آدمی که سر کار سعی میکنه وارد حاشیه نشه ولی در خانواده و فامیل خودش رو مرکز همه کارها میکنه و در هر کاری میخواد کمک کنه و یا آدم تنها و غمگینی که بعضی وقتها در تنهایی میاد و میشینه جای شخصیت اصلی و یا همین که الان داره تایپ میکنه؟؟!!
فکر میکنم قدیمی ها هم دچار این تناقض بوده اند از اشعارشون پیداست و اینکه در زندگی جاری اون آدمی نبودند که ما در اشعارشون میبینیم یه چیزی مثل کمال گرایی در دنیای مجازی و خود واقعی ما

[abdolhossein]

این ترانه از Aerosmith به نظرم خیلی با واقعیت زندگی بشر در مسیر تحول واقعی منطبق هست:

Everytime that I look in the mirror
All these lines on my face getting clearer
The past is gone, it went by like dusk to dawn

Isn't that the way?, everybody got the dues in life to pay

هر دفعه که تو آینه نگاه می‌کنم

تموم این خطوط رو چهره م عمیق‌تر میشه

گذشته‌ها گذشته، مثل عبور یک شام تا سپیدۀ صبح

انگار که رسم روزگار اینه؟ که هر آدمی دیونی داره تو زندگی که باید بپردازه

I know nobody knows
Where it comes and where it goes
I know it's everybody's sin
You got to lose to know how to win

می‌دونم که تو این زندگی هیچکس

نمی‌دونه از کجا اومده و کجا می‌ره

اما می‌دونم این گناه و تقدیر گریزناپذیر هر کسیه

که واسه یاد گرفتن پیروزی باید شکست بخوره

[Verse 2]
Half my life's in books written pages
Lived and learned from fools and from sages
You know it's true
All the things come back to you

نصف زندگیم لای برگ‌برگِ مکتوب کتاب‌ها ست

زندگی کردم و از پخمه‌ها و حکما آموخته‌م

می‌دونی که این حقیقت داره

که هر چیزی به خود ما بر می‌گرده

[shadow.world]

نوشته اصلي بوسيله abdolhossein چقدر سوالتون خوب و مفید و عمیق بود! حقیقتش من بیشتر خود مجاریم هستم! یعنی توی این چند سال از زمان ورود به دانشگاه زیاد نوشتم و 90 نوشته هام هم توی دنیای مجازی منتشر شده. نیمی از مطالعاتم هم از روی منابع موجود در نت بوده. اکثر نقدهایی که روی خودم و شخصتم کردم و اکثر اصلاحاتی که رو خودم انجام شده هم ناشی از بازخورد فضای مجازی بوده. با آدم های زیادی در این چند سال در فضای مجازی هم کلام بودم اما مطمئنم بیشترین کمک و خدمت رو کسایی بهم کردند که جدی تر به نقد من و حرفام فکر کردند و مثلا اگه تندروی می کردم و تند بهم جواب می دادند، هر چند اون موقع ناراحت شدم اما باز بیشتر از اون کسایی که باهام گپ می زدن و صرفا یه اسپمی رد و بدل می کردن و باهام رفیق بودن، به رشد شخصیتم کمک کردند. راستس توی دنیای واقعی اکثر آدم هایی که بهشون برخورد می کنیم سطحی هستند و زیاد نمی شه روی نقد شون حساب باز کرد و معمولا هم حرف مهمی واسه گفتن ندارند، اما میشه توی فضاهای خاصی از دنیای مجازی آدم های دقدقه مندی رو پیدا کرد و جدی تر به خودمون و نقد شدن فکر کرد. به یاد گرفتن. به تعامل.

تبریک میگم که شما به یه کلیتی از خود واقعی خودتون رسیدین و سعی میکنید از آن لذت ببرید و با استفاده از ابزارهایی مثل فضای مجازی ارتقاش بدین

[shadow.world]

نوشته اصلي بوسيله abdolhossein این ترانه از aerosmith به نظرم خیلی با واقعیت زندگی بشر در مسیر تحول واقعی منطبق هست: everytime that i look in the mirror all these lines on my face getting clearer the past is gone, it went by like dusk to dawn isn't that the way?, everybody got the dues in life to pay هر دفعه که تو آینه نگاه می‌کنم تموم این خطوط رو چهره م عمیق‌تر میشه گذشته‌ها گذشته، مثل عبور یک شام تا سپیدۀ صبح انگار که رسم روزگار اینه؟ که هر آدمی دیونی داره تو زندگی که باید بپردازه i know nobody knows where it comes and where it goes i know it's everybody's sin you got to lose to know how to win می‌دونم که تو این زندگی هیچکس نمی‌دونه از کجا اومده و کجا می‌ره اما می‌دونم این گناه و تقدیر گریزناپذیر هر کسیه که واسه یاد گرفتن پیروزی باید شکست بخوره [verse 2] half my life's in books written pages lived and learned from fools and from sages you know it's true all the things come back to you نصف زندگیم لای برگ‌برگِ مکتوب کتاب‌ها ست زندگی کردم و از پخمه‌ها و حکما آموخته‌م می‌دونی که این حقیقت داره که هر چیزی به خود ما بر می‌گرده

زیبا بود و چه جالب من رو یاد این ترانه فرهاد انداخت

می بینم صورتم رو تو آینه
با لبی خسته میپرسم از خودم
این غریبه کیه از من چی میخواد
اون به من یا من به اون خیره شدم
باورم نمیشه هرچی میبینم
میکشم دستمو روی صورتم
هرچی باید بدونم دستم میگه
جای پاهای تموم لحظه ها
مونده روی صورتت تا بدونی
حالا ازت چی مونده به جا
میشکنم آینه رو تا دوباره نخواد از گذشته ها برام بگه
آینه میشکنه هزار تیکه میشه
بازم تو هرتیکه اش عکس منه
عکسا با دهنکجی به هم میگن چشم امید و ببر از آسمون
روزها باهمدیگه فرقی ندارند
بوی کهنگی میدن تمومشون

[abdolhossein]

نوشته اصلي بوسيله shadow.world مرسی دوست عزیز لطف داری ممنون که به منظور اصلی تاپیک پی بردین راستش من خودم هم موندم کدوم یکی از جنبه های شخصیتم خود واقعی منه مثلا عصبانیت و خشونتی که حین برخورد با یه آدم نادان و یا رانندگی بروز میکنه آدمی که سر کار سعی میکنه وارد حاشیه نشه ولی در خانواده و فامیل خودش رو مرکز همه کارها میکنه و در هر کاری میخواد کمک کنه و یا آدم تنها و غمگینی که بعضی وقتها در تنهایی میاد و میشینه جای شخصیت اصلی و یا همین که الان داره تایپ میکنه؟؟!! فکر میکنم قدیمی ها هم دچار این تناقض بوده اند از اشعارشون پیداست و اینکه در زندگی جاری اون آدمی نبودند که ما در اشعارشون میبینیم یه چیزی مثل کمال گرایی در دنیای مجازی و خود واقعی ما

بله درسته. شعرا و نویسنده ها افرادی هستن که موقع خوندن آثارشون با دنیاها متنوع و رنگارنگی مواجه می شیم که سراسر تغییر و حادثه هست اما حقیقت اینه که اون ها تجربه های سادۀ رندگی شون رو به با دنیای ذهنی شون ترکیب می کردند و نوعی رنگ ایده آلیستی و اساطیری بهش می زدند. چون همه چیز توی دنیا در هر حال بعد مدتی رنگ ملال و خستگی می گیره اما دنیای ذهن و مطالعه و خلاقیت و آفرینش چیزی هست که هرگز فرد توش دچار ملال نمیشه. شما کمتر کسی از اهل قلم رو می بینی که در پیری یا میانسالی از کارش کناره گرفته باشه یا بخواد از بازنشستگی حرف بزنه. چون ذاتا لذت این کار برعکس لذات برونی ملال و خستگی نمی یاره و همیشه تازگی خودش رو حفظ می کنه.

[gorbat]

من همه جا همینم
تو مدرسه
تو خونه
تو خیابون
بین دوستام
و......
فقط عصبی بشم میزنم هیولا میشم

[djmosi]

ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻣﻢ ﻧﻪ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺍﻡ ﻧﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﻣﻦ ﯾﻪ ﻫﻮﺍﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻡ ﻧﻪ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﻣﯿﺨﻮﺍﻡ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺑﺎﺭﻭﻥ ﺑﮑﻨﻢ
ﺩﻻﺭﻭ ﺑﻪ ﺿﯿﺎﻓﺖ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻣﻬﻤﻮﻥ ﺑﮑﻨﻢ

[lord007]

نوشته اصلي بوسيله mohandes.davoudi یک تنهای وحشی که به موقعش خیلی ها را زخمی میکنم

هههه از رو مهران قربانی اسکی میری

[lord007]

من هرجا یه شکلی هستم یعنی اخلاقیاتم در هرجا تفاوت داره
راستش خودمم خوب نفهمیدم کی هستم

[..ali]

سرم تو کار خودمه، آروم، گاهی شوخ طبع، تنها....
فقط توی محیط کارم نسبت به جاهای دیگه جدی تر هستم

[shadow.world]

نوشته اصلي بوسيله lord007 من هرجا یه شکلی هستم یعنی اخلاقیاتم در هرجا تفاوت داره راستش خودمم خوب نفهمیدم کی هستم

اینکه میدونی که هنوز نمیدونی کی هستی خودش معلومه که درست داری میری و دچار اشتباه و خودبینی نشدی . این خودش خیلی خوبه