![]() |
|
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
![]() |
سیاست و روابط بین الملل گفتگو پیرامون "علوم سیاسی" و "روابط بین الملل " |
![]() |
|
LinkBack | ابزارهاي موضوع | نحوه نمايش |
![]() |
#1 (لینک نوشته) |
شهروند هم میهن ![]() |
![]() مدتی پیش شهردارِ هرات، خواستارِ جایگزینی واژه هندی «سرک» به جای واژه فارسیِ «خیابان» شد و در صفحه فیسبوکش نوشت: «اصول و قاعده ملتسازی حکم میکند که افغانستان به جای کلمه #خیابان، کلمه #سرک را به کار ببرد. هر چند کلمه خیابان مقبول است، ولی برای تفکیکِ هویتِ ملی در افغانستان باید از کلماتِ رایج در #ایران خودداری کنیم». «نجیب بارور» شاعرِ نامیِ پنجشیری این شعر را در پاسخِ شهردارِ هرات سروده است که به رسم سپاس و حق گزاری، ابیاتی از او را در اینجا میآوریم: ارزشِ خاکِ بخارا و سمرقندِ عزیز نزدِ ما با گوهر و لعلِ بدخشانی یکی است ما اگر چون شاخهها دوریم از هم، عیب نیست ریشه کولابی و بلخی و تهرانی یکی است از درفش کاویان آواز دیگر می رسد بازوان کاوه و شمشیر سامانی یکی است چیست فرقِ شعرِ حافظ، با سرودِ مولوی؟ مکتبِ هندی، عراقی و خراسانی یکی است فرقِ شعرِ بیدل و اقبال و غالب در کجاست؟ رودکی و حضرتِ جامی و خاقانی یکی است مرزها دیگر اساسِ دوریِ ما نیستند ای برادر! اصل ما را نیک میدانی، یکی اس «تاجکی» یا «فارسی»، یا خویش پنداری «دری» این زبان #پارسی را هرچه میخوانی، یکی ست این سروده همچون برگِ زر در شبکههای اجتماعیِ افغانستانی دست به دست شد و جوانانِ هرات را چنان برانگیخت که در خیزشی خودجوش همه تابلوهایی را که در آن واژه «سرک» جایگزینِ «خیابان» شده بود، از راهها و گذرها پایین کشیدند. محسن رضایی ![]() ![]() ![]()
__________________
![]() |
![]() |
![]() |
نوشته را پسندیده است : |
![]() |
ابزارهاي موضوع | |
نحوه نمايش | |
|
|